Jeśli najwspanialszy człowiek uważa za pełnię człowieczeństwa długie i wspaniałe życie, które prędzej czy później się kończy i z całej wspaniałości zostaje garstka prochu, to ja za taką pełnię dziękuję. Jezus uznał cielesność w jej pełni, ale do pełni człowieczeństwa dołączył jeszcze duszę nieśmiertelną, która na wieki cieszyć się będzie szczęściem miłości Boga i ludzi. To jest pełnia! Można nie wierzyć, ale taka nie-wiara utrzyma się najwyżej jeszcze parędziesiąt lat, a potem? Proch? Dziękuję! Ciao!

// fragment z książki Bloger dusz (część 1)

Jacek Zelek: Przeczytałem kiedyś pytanie jednej z Ojca czytelniczek: „czy to grzech, jeśli ja i mój syn nie jemy mięsa i ryb”?

Odpowiedź: Ktoś coś powie, czasami i ksiądz, a ludzie potem wierzą i ze strachem podchodzą do kwestii wegetarianizmu. Trzeba spojrzeć na to z szerszej perspektywy, a nie opierać się tylko na jednej książce i jednej opinii. To tak samo jest z pytaniem czy mój Fafik będzie ze mną w niebie? Nikt tego nie może jednoznacznie stwierdzić. Jest taka szansa, że będzie tak jak myślimy, że wszystkie stworzenia spotkamy po drugiej stronie, ale cały czas są to domysły. Nie wiemy, co będzie. Musimy poczekać na nowe niebo i nową ziemię, wtedy będzie wszystko jasne.

Wszystkie nasze refleksje możemy sprowadzić do pojęcia umiaru.

Dokładnie. Jak już wcześniej wspomniałem wszelkie skrajności nie prowadzą do dobrego. Mądre i roztropne korzystanie z dóbr naturalnych będzie z korzyścią obopólną dla wszystkich. Może to będzie zbyt odważne zdanie, ale sądzę, że nie powinniśmy się martwić tym, co będzie po drugiej stronie, czy w niebie zobaczymy rudego kota, żyrafę czy też ulubionego węża; zadbajmy o to, co jest teraz, starajmy się wychowywać młode pokolenie w poszanowaniu przyrody, stwórzmy już tu na ziemi „niebo” dla naszych fafików i innych milusińskich.

// fragment z książki Nikt nie jest byle jaki

Łukasz Wojtusik: Pozostając przez chwilę jeszcze myślami na ziemi – jak odkrywać sens śmierci?

Odpowiedź: Nie chodzi o umartwianie się, nie będziemy się przecież biczować, straszyć dzieci, anonsując im koniec świata. Chodzi o codzienne przypominanie sobie, że nie jesteśmy niezniszczalni. Warto się zatrzymać, zrezygnować z zalewu propozycji, którymi zarzucają nas środki masowego przekazu. Jako mnich wcale nie muszę oglądać filmu, którym fascynują się widzowie na całym świecie. Każdy kulturalny człowiek musi go zobaczyć? Nieprawda! Nie muszę, mogę w klasztorze zostać dłużej przy Najświętszym Sakramencie. Chciałbym być dobrze zrozumiany, nie chodzi o zamianę, ale zmianę sposobu myślenia. Piotr Beczała przyjechał do Warszawy, „cała” stolica kupuje bilety i rusza na jego koncert. Wszyscy na Beczałę! A ja nie muszę, nie mam potrzeby imponowania komukolwiek tym, że byłem, widziałem, rozmawiałem. Byłem w Częstochowie, a nie byłem w Lourdes, La Salette, Afryce, Australii… Gdzie to ja nie byłem! (śmiech!!!) I co z tego? Nic. Chrześcijanin powinien pamiętać o higienie wewnętrznej, o podróży duchowej. Dlatego nie lamentuję, że wszyscy oprócz mnie już byli w nowej bazylice. Zawracając sobie głowę takimi sprawami, tracę z widoku cel ostateczny. Pragnienia, marzenia, dążenia rozwijają nas, ale nadmiar bodźców prowadzi do frustracji. Przepraszam, ale ja wcale nie muszę być biskupem! (śmiech).

// fragment z książki Dusza z ciała wyleciała. Rozmowy o śmierci i nie tylko // fot. Robert Krawczyk